Παρασκευή 15 Ιανουαρίου, στις 23.00, ΕΡΤ1

Η Τάνια Τσανακλίδου έχει το θάρρος να ακολουθεί πάντα την καρδιά της και τη δύναμη να υπερασπίζεται τις επιλογές της. Θέλει θάρρος για να μιλά  κάποιος για όλα όσα τον δείχνουν αδύναμο, του λείπουν, τον φοβίζουν, τον τρομάζουν. Για να ανοίγει την καρδιά του, να ξεδιπλώνει τη σκέψη του, να συγκινείται. Με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που την διακρίνει, η σπουδαία ερμηνεύτρια μιλά στην Έλενα Κατρίτση, για τις διαδρομές και τους σταθμούς της ζωής της.

Για τους ανθρώπους που τη σημάδεψαν και για όσα δεν πρόλαβε να τους πει. Τον πατέρα της, που κατάλαβε ποιος πραγματικά ήταν, μόνο αφότου είχε φύγει από τη ζωή. Την μητέρα της που όταν την έχασε, σταμάτησε να τραγουδά και με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, της είπε λόγια που δεν είχε προλάβει, όσο την είχε ακόμα κοντά της. Με τον χαμό της ξεπέρασε τον φόβο του θανάτου που είχε οδηγήσει στην πρώτη κρίση πανικού, ενώ ήταν μόλις 16 χρόνων.

Για τις στιγμές που δεν θα ξεχάσει, όπως όταν τραγούδησε στις Κάννες «Τα παιδιά του Πειραιά» αλλά και περιστατικά που την έφεραν σε δύσκολη θέση όπως όταν χωρίς να το ξέρει κι ενώ βρισκόταν στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, φώναξε δυνατά στον Γιάννη που αγαπούσε μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές.

Για τις σχέσεις, τις τρέλες που έχει κάνει, όπως τον γύρο του θανάτου για τα μάτια ενός ακροβάτη και για τον έρωτα: «Το για πάντα, με τρομάζει. Για πάντα ήθελα να κρατήσω τους ανθρώπους που αγαπώ και που πέθαναν. Είναι το μόνο για πάντα για το οποίο μετανιώνω που δεν πίστεψα».

Για το νόημα της ζωής: «Να μην είσαι μίζερος και κακομοίρης, να μην ζεις τρέμοντας, φοβούμενος συνεχώς είτε για την κριτική, είτε για μια πιθανή, ενδεχόμενη απώλεια. Γιατί η ζωή περνάει και χάνεται. Και αυτό που μένει, είναι τα υπερβολικά γέλια, τα υπερβολικά κλάματα, αυτά έχουνε χαραχτεί μέσα μου. Τις ήσυχες στιγμές τις έχω ξεχάσει. Έχουν διαγραφεί».

Για την συγχώρεση που πήρε από ένα πρόσωπο που είχε πληγώσει: «Το πλήγωσα όχι άμεσα, εμμέσως και μετά ζήτησα συγγνώμη. Κι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα δώρα στη ζωή μου, το γεγονός ότι με συγχώρεσε».

Για τον χρόνο που περνά και για την νεότητα που παίρνει μαζί του: « Με πλήγωσε πάρα πολύ. Ξέρεις έκανα τον μάγκα στη ζωή μου… Έλεγα, εμένα δεν με νοιάζει… Τελικά μ’ ένοιαζε και το έκρυβα. Και με πλήγωσε αυτή η απώλεια της ωραιότητας. Κι ακόμα με πληγώνει. Και δεν θέλω να συγκινηθώ… Ταυτοχρόνως καταλαβαίνω ότι το νόημα της ζωής είναι πιο πολύ να καταλάβουμε ποιοι είμαστε …Αυτό με απασχολεί τώρα. Δεν με απασχολούν ούτε τα έργα, ούτε τα τραγούδια. Λέω, σαν άνθρωπος αφήνω θετικό αποτύπωμα; Θα με θυμούνται σαν ένα κομβικό σημείο στη ζωή τους πέντε, δέκα άνθρωποι;»

«ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ με την Έλενα Κατρίτση»