Οι στίχοι της ενέπνευσαν ζωές και έρωτες, γέννησαν όνειρα και συναισθήματα, σημάδεψαν αναμνήσεις και χαρακτήρισαν εποχές. Η Λίνα Νικολακοπούλου, μιλά στην Έλενα Κατρίτση για τη βαθιά αγάπη της στην ανθρώπινη περιπέτεια και μας ξεναγεί στους δρόμους της ψυχής και της ζωής της.
Στην πορεία της διαδρομής της, υπήρξαν κύκλοι που έκλεισαν, αλλά και στιγμές που δεν ήξερε αν θα συνεχίσει και με ποιους. Υπήρξαν «δρόμοι μοναχικοί, τους οποίους ήξερα ότι έπρεπε να πάρω μόνη μου και άντεξα», αλλά και φορές «που αναγκάστηκα να κλείσω την καρδιά μου». Όμως ακόμα κι αυτές τις ώρες «η ευχή είναι να γεννήσω ένα μαργαριτάρι και λίγο λίγο να ξανανοίξει η καρδιά, με άλλη γνώση και άλλη δύναμη». Σήμερα, δηλώνει πιο θαρραλέα από ποτέ και πάντα πιστή «στην προσπάθεια να είμαι με το ένα πόδι στον αέρα και με το άλλο στη συμπόρευση».
Μιλά με ευγνωμοσύνη για τον έρωτα και τη μοναξιά, την επιτυχία και την «εξορία» που ακολούθησε, για φιλίες που έμειναν και για άλλες που χάθηκαν στα δύσκολα. «Ακόμα κι όταν λείπουν οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν, όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό που είναι πολύτιμο είναι η αγάπη, εάν μπορείς, είναι ωραίο να τη δώσεις εσύ. Να πεις ότι όπως πήρες, μάθε και να δίνεις. Να αρχίσεις να γίνεσαι κι εσύ, αυτό που ζητάς».
Αποκαλύπτει τον στίχο που είναι το δακτυλικό αποτύπωμά της και δηλώνει ευγνώμων για όσα έχει ζήσει και για τη 40χρονη διαδρομή της στο τραγούδι. «Δεν έχω παράπονα. ‘Εχω ζήσει έντονα πράγματα. Τα δύσκολα πολλές φορές ήταν άξια, κι άλλες, όταν ήταν ανάξια, έβρισκα τρόπο να τα ξεπεράσω. Με προπόνησαν όλα αυτά και σίγουρα η καρδιά μου, σήμερα, είναι γεμάτη…».
